Opnieuw beginnen

We zien ons leven meestal als een verhaal met een begin en een eind. We worden geboren, we doen ons ding zo goed mogelijk en op een dag is het zover en gaan we dood. We weten niet wanneer die laatste dag is. Dat geeft ons misschien het gevoel dat we ons er niet echt op voor kunnen bereiden. En dat geeft ons het gevoel dat we ons er niet op voor hoeven te bereiden. Wie is er voorbereid op sterven? Stel dat ik wel zou weten op welke dag ik ga sterven. Hoe zou ik me daar dan op voor kunnen bereiden? Met een ‘bucket-list’? Of juist geen bucket-list? Of misschien toch een medische list? Zodat ik die dag toch nog wat kan uitstellen? 

Wat betekent sterven vanuit een Boeddhistisch of zen perspectief? Een monnik vraagt aan een zenmeester: “Wat gebeurt er na de dood?” De zenmeester antwoordt: “Dat weet ik niet, ik ben nog niet dood.” Er wordt ook gezegd: je sterft elk moment en wordt elk moment opnieuw geboren. Wat wordt daarmee bedoeld? Ik leef nu op dit moment. Ik weet misschien ten diepste niet wie ik ben, maar wel dat ik ben. Ik ben. Dit moment. Alleen dit ene moment. Het geluid van regen, de wind, een boomkruin die oplicht in de zon. De schittering van de zon in de zee. Het geluid van een tractor in de verte. De wind op mijn huid. Iemand die ‘hallo’ zegt. Het voelen van pijn, verdriet, angst en frustratie. Alleen dít. Dit voelen, ervaren.  

Ik las een boek over de psychologie van Adler. Er was een hoofdstuk over hoe we ons leven vaak zien als een weg van A naar B. Waarbij B het einddoel is. Adler zegt: het is helemaal geen weg, het is een aaneenschakeling van momenten. Van punten. In je hoofd trek je een lijn van punt naar punt en dan lijkt het een weg. B is overigens de dood. En wil je dat doel eigenlijk wel zo snel mogelijk bereiken? Adler ziet het leven als een dans in dit ene moment. Een dans die elk moment eindigt en opnieuw begint.